Καθημερινή

Το «Πάρε το μηδέν» είναι πρώτα απ’ όλα ένα ανάλαφρο, χιουμοριστικό, καλόκαρδο ίχνος μιας στιγμής της ελληνικής ζωής που ήδη είναι ρετρό. Εχουν επιταχυνθεί τόσο πολύ οι ρυθμοί, που ένα περιοδικό του 1985 φαντάζει σχεδόν το ίδιο παλιό με τις προδικτατορικές «Εικόνες». Δείτε, επίσης, τη μόδα των πάρτι με ’80s μουσική και τα memorabilia γκρουπ του Facebook. Ο Κωνσταντίνος Καμάρας μπορεί να αναρωτιέται στον επίλογο του βιβλίου του αν ο μεταιχμιακός χαρακτήρας της γενιάς του αποδειχθεί προνόμιο ή βαρίδι στο άμεσο μέλλον, αλλά όσοι ξέρετε ποιος είναι ο Ρικ Ασλεϊ θα έχετε βρει όλες τις απαντήσεις πολύ πριν φτάσετε στην τελευταία σελίδα.

Διαβάστε τo άρθρο στην Καθημερινή >

Lifo

Λένε ότι οι ιδέες είναι παιδιά πολλών ανθρώπων. Ενδεχομένως - ωστόσο, εάν εδώ υπάρχει μία ισχυρή δόση αλήθειας, σίγουρα ισχύει και στα βιβλία. Ή, τουλάχιστον, τούτο συμβαίνει στο Πάρε το μηδέν. Άλλωστε, η έμπνευση προκύπτει μέσα από ερεθίσματα και αυτά με τη σειρά τους συχνά έρχονται διά μέσου συζητήσεων - αμπελοφιλοσοφικών, πιθανότατα. Για το συγκεκριμένο βιβλίο, αυτό δεν περιορίζεται μόνο στη βασική προσέγγιση - δηλαδή στο γεγονός ότι η αμπελοφιλοσοφία αποτελεί έντονα ευχάριστο υποκατάστατο στη (Θεός φυλάξοι) ενδελεχή, αναλυτική, επίπονη επιστημονική έρευνα. Κυρίως εντοπίζεται γιατί το θέμα, η κεντρική ιδέα του Πάρε το μηδέν γεννήθηκε ξεκάθαρα στο δομημένο, τεχνοκρατικό πλαίσιο του «κουβέντα-να-γίνεται-να-περνάει-η-ώρα»... 

Διαβάστε το άρθρο στη Lifo  >

Μακεδονία

Μάλλον πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί σου ότι κανείς δεν έχει ασχοληθεί με την ταυτότητά της δικής μας γενιάς. Αυτό είναι αλήθεια, ειδικά σε μια χώρα που επαναλαμβάνει μέχρι μανίας πράγματα που αφορούν γενιές και χαρακτηρίζει ανθρώπους σύμφωνα με γενιές. Κάποια στιγμή μου έκανε εντύπωση ότι το τρένο σταμάτησε στους αμέσως πριν από εμάς, στους εφήβους της δεκαετίας του ?70, τη γενιά της μεταπολίτευσης που ακολούθησε τη γενιά του Πολυτεχνείου.

Διαβάστε το άρθρο στο makthes.gr  >